donderdag 9 juni 2011

Op droeve toon (77)

- Dag Duifje.
- Dag Bennemans. Je hebt vast geen goed bericht, dat zie ik aan je kop.
- Nee, ik lees op Foxxblog het verhaal over zijn vader, die overleden is.
- De natuurlijke gang van zaken.
- Ja, maar toch. Mijn vader overleed in 1983, na een hersenbloeding met een coma. Hij lag eerst in het AMC in Amsterdam, later werd hij teruggehaald en kwam hij te liggen in het ziekenhuis in Alkmaar. Hij kwam niet meer bij kennis. Mijn vader was altijd een betrekkelijk vrolijke kerel, vond ik. Een gemoedelijke man. Iemand die je graag in je vriendenkring zou hebben. Hij was jarenlang ‘de loodgieter van Limmen’.
- Vertel verder.
- Toen hij terugkwam uit Indië, in 1951, trouwde hij meteen met mijn moeder en kocht hij een huis aan de Middenweg. Toen werkte hij nog bij Driessen, ook in Limmen. Iedereen vond dat ijzingwekkend, zomaar een huis kopen. Maar hij deed dat. Eind 1951 kregen ze een eerste kind, Jaap, dat op 4-jarige leeftijd aan leukemie is gestorven. Ik werd in 1953 hun tweede kind, en ik bleef leven, zoals nog diverse andere kinderen. Het huis werd te klein, de werkschuur achter het huis ook, dus moest er bijgebouwd worden. Er kwam een verdieping op het huis en er kwam een grote schuur achter het huis.
- Die schuur weet ik nog, Ben! Daar zaten vorig jaar april de meisjes en jongens te werken aan die mozaïeken, met die heerlijk geurende hyacinthen! Daar gaf je broer nog een paar takjes van mee.
- Ja. Broer Jaap. Die is een jaar of drie jonger dan ik ben, maar die lijkt heel veel op mijn vader: een enorm sociaal type. Ikzelf lijk meer op mijn moeder. Die ging een paar jaar na mijn vader. Ach God. Ikzelf was in die tijd ook zo depressief als dor hout.
- Dat ben je nu niet meer.
- Nee, nu niet meer. Godzijdank. Weet je dat mijn moeder en ik in de jaren 1977-’81 samen naar de psychiater gingen, in Heiloo? We hadden allebei dezelfde klachten: verregaande somberheid. Toen wisten die psychiaters nog niet dat het erfelijk kon zijn, maar ik wist het wel: mijn oma van moeders kant had het ook. Die had het minder dan mijn moeder, want mijn moeder heeft zich tenslotte zelf vermoord.
- Nu moet je maar stoppen, Bennemans. Wat voor muziek had je vandaag?
- Ik heb een stukje van Thomas Mancinus. Het klinkt wel optimisch.
- Dat mag ook wel. Voor deze ene keer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten